عاشقانه

از استادش پرسید: عشق چست؟ استاد در جواب گفت: به گندم زار برو و پر خوشه ترین شاخه را بیاور. اما در هنگام عبور از گندم زار، به یاد داشته باش که نمی توانی به عقب برگردی تا خوشه ای بچینی! شاگرد به گندم زار رفت و پس از مدتی طولانی برگشت. استاد پرسید: چه آوردی؟ و شاگرد با حسرت جواب داد: هیچ! هر چه جلو میرفتم، خوشه های پر پشت تر میدیدم و به امید پیدا کردن پرپشت ترین، تا انتهای گندم زار رفتم . استاد گفت: عشق یعنی همین! شاگرد پرسید: پس ازدواج چیست؟ استاد به سخن آمد که : به جنگل برو و بلندترین درخت را بیاور. اما به یاد داشته باش که باز هم نمی توانی به عقب برگردی! شاگرد رفت و پس از مدت کوتاهی با درختی برگشت . استاد پرسید که شاگرد را چه شد و او در جواب گفت: به جنگل رفتم و اولین درخت بلندی را که دیدم، انتخاب کردم. ترسیدم که اگر جلو بروم، باز هم دست خالی برگردم. همین

دلامون بزرگه تنگش نکنیم،

زندگی آسونه سختش نکنیم،

رفاقت قشنگه رنگش نکنیم...

بگذار هوای ِ یادت همان نسیم خنک بهاری باشد...

همان که با تمام احساس استشمامش میکنیم ,

طوفانیش نکن ...!!!    

عشق قشنک نیست،عاشقا قشنگش می کنن

دل آدما تنگ نیست ،بهترینا تنگش می کنند.

یادم باشد که: او که زیر سایه دیگری راه می‌رود، خودش سایه‌ای ندارد.
یادم باشد که: لبخندم را توى آیینه جا نگذارم.
یادم باشد که: محبتی که به دیگری می‌کنم ارضای نیاز به نمایش گذاشتن مهر خودم نباشد.
یادم باشد که: آرامش جایی فراتر از ما نیست.
یادم باشد که: لازم است گاهی با خودم رو راست‌تر از این باشم که هستم.
...